Maak kennis met mij

Ik weet nog: ik was 44 jaar en stond met de fiets op mijn vriendin Karin te wachten, om te gaan sporten. Het wachten duurde wat langer, ik was moe en ik werd me ervan bewust dat ik mij al een tijdje niet oké voelde. Ik had zorgen en vragen. Mijn man en ik hadden allebei veeleisend werk, kinderen in en rond de puberleeftijd. Wij hadden verschillende ideeën over de aanpak en ik dacht bij mijzelf: “Wie kan er echt met mij meekijken en -denken? Ik had niet het idee dat ik zelf problemen zou kunnen hebben, hoewel ik in het verleden het nodige heb meegemaakt. Ik ben gewoon een doorzetter en geen klager. Maar het liep niet lekker, het voelde niet goed. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift, want ik stond daar, op dat moment, ook letterlijk alleen. Ik was depressief geworden, het leven vond ik niet meer leuk. Ik was mijzelf kwijtgeraakt. Ik voelde mij hier ook echt alleen in staan.

Toen de kinderen jonger waren, was er het consultatiebureau. Op het schoolplein sprak ik andere ouders, van die vanzelfsprekende momentjes. Soms over de kinderen maar ook wel over mijzelf, dingetjes op het werk. Nu viel ik toch in een gat, ik ging mij alleen voelen. Mijn werk, man, de gezinsagenda, het ging niet meer vanzelfsprekend. Het rammelde aan alle kanten. Ik heb geen broers of zussen om dit te delen en mijn (pleeg)ouders hadden heel andere dingen aan hun hoofd.

Ik heb gemerkt dat het belangrijk is om jezelf serieus te nemen. Als het niet lekker loopt - je voelt en merkt dat aan hoe jij in je vel zit - dan werkt dat door. Daar krijg je stressklachten van, die voel je in je lichaam, maar er gebeurt ook wat in jouw koppie. Bij mij in de vorm van sombere, paniekachtige gedachten: overtuigingen dat ik het bijvoorbeeld niet goed doet. Mijn zelfvertrouwen zakte. Dan ga jij je ook zo voelen en naar gedragen. Ik ben daar enorm van geschrokken, dat wilde ik niet meer.

Wat mij goed heeft geholpen is dat ik mij ging focussen op hoe ik met mijn stress kon omgaan. Als jouw modus ook is: Doorgaan, niet te veel voelen en niet klagen! Dan gaat het stapelen, dat herken je vast wel. Daarnaast ben ik mijn levenslijn gaan uitwerken. Zo kon ik zien waar de knelpunten lagen die frictie gaven. Ik kwam in aanraking met goede interventies en kon daardoor afrekenen met mijn nare gedachten en overtuigingen. Achteraf had alles te maken met onbalans in mijzelf. In drukke periodes, moeilijke fases kan je minder hebben. Ik weet nu dat er achteraf meerdere kritieke periodes in mijn leven zijn geweest. Wat misschien ook meespeelde is dat ik prematuur ben geboren. Inmiddels weet ik dat door nieuwe kennis zeker.

Er zal best nog wel wat gebeuren wat moeilijk is. Het zal mij dan minder raken en mij niet meer zo uit mijn evenwicht brengen. Ik ben reuze normaal en blij met wie ik ben geworden, met mijn eigen persoonlijkheidskenmerken. Dat voel ik en weet ik nu. Door mijn ervaringen, naast de interventies die ik nu zelf heb geleerd in te zetten -bij anderen- heb ik besloten om levensfase-coach te worden. In april 2020 ben ik daar mee gestart, naast mijn huidige werkzaamheden als POH-GGZ. Die uren ga ik een beetje afbouwen om meer tijd te hebben voor bakker-brein-bewust. Alles op zijn tijd! Stap voor stap.

Verder ben ik optimistisch, duidelijk en gedreven. Door mijn ervaringen ben ik empathisch.

Ik kijk goed en luister naar jou. Iedereen heeft zijn eigen unieke verhaal.

Die historie, dat interesseert mij en daarin zit vaak de kern die naar de oplossing leidt.

Als ik niet aan het werk ben, dan sport, lees en kook ik graag. Dat laatste met groenten uit onze tuin. Ik ben getrouwd, we wonen in het mooie Leiden. Onze kinderen zijn volwassen en wonen in de buurt. Zij hebben een leuk leven opgebouwd en staan met beide benen op de grond, stabiel in het leven. Voor de gezelligheid hebben we een kat: die hebben we Porto genoemd. Een dagje op stap, of op vakantie gaan, daar houd ik ook van. Een leuk weetje: Ons favoriete Waddeneiland is Terschelling.